Μαθητής: Τριαντάφυλλος Δάνιος
Παρουσίαση: Σεπτέμβριος 2019
Επιβλέπων: Σπύρος Παπαδημητρίου
Πανεπιστήμιο: Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης
Συντελεστές: Μαρία Κριαρά, Καλλιτέχνης
Υλικά: Ξύλο (Laser cut), Pla (3d Print), Ρητίνη (3d Print), Μεταλλικό σύρμα, Χαρτόνι (Laser cut), Ακρυλικό χρώμα

Η αναζήτησή μου σχετικά με το ρούχο δεν είναι τόσο θέμα αντικειμένου όσο κυρίως οπτικής, που σ’ έναν βαθμό οφείλεται στον συνειδησιακό έλεγχο. Η αφήγηση αποτελείται από έναν πρόλογο και 9 κεφάλαια.

Ο πρόλογος βασίζεται σε μία προσπάθεια ανάλυσης της λειτουργίας του ενδύματος. Το ένδυμα, το οποίο -συγκριτικά με το σώμα το επιγενόμενο και επουσιώδες- (α) προστατεύει, (β) κατασκευάζει ταυτότητα και μηχανισμούς αυτοπροσδιορισμού του στην κοινωνία, (γ) διαμορφώνει κοινωνικές σχέσεις και δεσμούς, (δ) έχει μορφή, η οποία με τη σειρά της χωρίζεται στην επιφάνεια και στις τεκτονικές πρακτικές που χρησιμοποιούνται για τη δομική υποστήριξή της και (ε) ανήκει σε ένα context το οποίο θα μπορούσε να υποκατηγοριοποιηθεί στις έννοιες του χώρου, του χρόνου και της τεχνολογίας.

Στην αναζήτηση ενός ενδύματος, στράφηκα στο κρινολίνο. Πρόκειται για μια υποστηρικτική δομή, που χρησιμοποιούνταν κατά τη βικτωριανή εποχή προκειμένου να μεταμορφώσει το γυναικείο σώμα. Εννοιολογικά και μορφολογικά, αποτελεί συνδετικό στοιχείο ανάμεσα στα ανοίγματα των ναών γοτθικής αρχιτεκτονικής και στη μορφή του αιδείου.

Στην προσπάθεια αποτύπωσης του μέσου αρχετυπικού κρινολίνου, κατέγραψα μια σειρά από 30 παραδείγματα που είναι καταχωρημένα στο ΜΕΤ Museum. Από την ανάλυση αυτή πήρα πληροφορίες σχετικά με την υλικότητα, όπως επίσης και με τον αριθμό των στεφανιών, τις κατακόρυφες ενοποιητικές λωρίδες και τη ζώνη συγκράτησης. Από αυτή την καταγραφή προκύπτει ότι το αρχετυπικό μέσο κρινολίνο περιλαμβάνει 16 στεφάνια, 5 λωρίδες και 1 ζώνη. 

Πρόκειται για ένα κοινωνικό σχόλιο με 9 πράξεις που σημαίνουν. Δεν αναπαριστούν. Όπως ακριβως και το θεατρικό κοστούμι.

Το σώμα επιθυμεί

Το ανθρώπινο σώμα δείχνει πάντα να έχει μια επιθυμία, ένα αίτημα που ποτέ δεν ικανοποιείται. Το αίτημά του για μεταμόρφωση.

Το σώμα εγκλωβίζεται

Δημιουργείται μία νέα διάταξη, η οποία τροφοδοτείται από 16 μονάδες, όσα και τα στεφάνια τού πρωταρχικού κρινολίνου, τα οποία συμπληρώνονται από 5 ακτίνες και μία ζώνη. Γίνεται ωστόσο μια αναδιάταξη σε όλη την έκταση του σώματος, και πιο συγκεκριμένα στα 16 κομβικά σημεία αρθρώσεων που είναι και το κατεξοχήν στοιχείο ευελιξίας του ανθρώπινου σώματος.

Το σώμα ενώνεται

Οι δύο σάρκες που έμελλε να γίνουν μία, οδηγούνται -με μία έννοια- δια της γνώσης του εγκλωβισμού στην άρση του, καθώς εξασφαλίζουν τη μεγαλύτερη ελευθερία κίνησης.

Το σώμα αδρανεί 

Η ίδια διάταξη αυτή τη φορά τοποθετείται σε ένα μεμονωμένο μέλος. Στο χέρι. Το χέρι είναι πλέον ανίκανο να λειτουργήσει.

Το σώμα παραπαίει

Η διάταξη αυτή, τώρα, τοποθετείται στο πόδι. Το σώμα -προκειμένου να εξυψωθεί- αποσταθεροποιείται.

Το σώμα αμύνεται

Εδώ, χρησιμοποιούνται ακτίνες στο εύρος των στεφανιών του πρωταρχικού κρινολίνου, οι οποίες έχουν σκληρό υλικό. 16 σημεία γεμίζουν με καρφιά. Η διάταξη ορίζει μια θέση ισορροπίας για το σώμα, σχεδόν οριακή.

Το σώμα μεταμορφώνεται

Η ίδια διάταξη μας αποσχολεί κι εδώ. Αυτή τη φορά, το σκληρό υλικό δίνει τη θέση του σε κάτι μαλακό. Τρίχες. Όπως ακριβώς και το πρωταρχικό κρινολίνο.

Το σώμα αποστασιοποιείται

Αυτή τη φορά δε θα υπάρξει αναδιάταξη σε 16 σημεία. Προκειμένου να αναδειχθεί το πρόσωπο, θα τοποθετηθούν όλα στον λαιμό, όπως θα έκανε κι ένα κόσμημα. Οι 5 ακτίνες κάθε άρθρωσης θα έχουν καμπύλες, ίδιες με αυτές του πρωταρχικού κρινολίνου σε παραβολική μορφή.

Ή μήπως απλά σκέπτεται;

Είμαι μόνο ένα κεφάλι. Όσο είχα σώμα γινόμουν όλο και πιο βίαιος. Όσο δε γνώριζα τον πόνο που μπορεί να ξυπνήσει στο σώμα μου, όσο ο πόνος αυτός χειραγωγούνταν, δεν γνώριζα και τα όρια του σώματός μου. Το σώμα μου ήταν πάντοτε κατακερματισμένο ανάλογα με τις επιταγές της κοινωνίας. Οτιδήποτε προερχόταν από τον έξω κόσμο, γινόταν αντιληπτό σωματικά μέσα από ένα διαστρεβλωμένο είδος αντίληψης. Αναζητούσα απλά μια πηγή γνώσης. Το αίτημά μου υπερκαλύφθηκε, η επιθυμία μου όμως όχι. Θα προτιμήσω να μείνω με αυτή τη μάσκα, κοιτάζοντας μέσα από αυτή. Οι άλλοι μπορούν να βλέπουν σε εμένα απλά το είδωλό τους. 

Project title: 8+1 Acts of Body Drama

Student: Triantafillos Danios

Date: September 2019

Course: Diploma Design Dissertation

Supervisor: Professor Spiros Papadimitriou

Institution: School of Architecture, Aristotle University of Thessaloniki

Contributors: Maria Kriara, Artist

Materials: Wood (Laser cut), Pla (3d Print), Resin (3d Print), Metal wire, Cardboard (Laser cut), Acrylic color

My search on clothing is not so much a matter of object as of visual matter, which is to certain extent due to conscious control. The presentation’s narrative consists of an introduction and 9 chapters.

The clothing – which is subsequent and nonessential compared to the body: (a) protects, (b) constructs an identity and mechanisms of self-identification in the society,  (c) shapes social relations and bonds,  (d) has a form, which is itself split into surface and tectonic practices used for the structural support of the form, (e) belongs to a context that can be sub-categorized into the notions of space, time and technology.

In quest of clothing I turned to the crinoline. This is a supportive structure use in the Victorian era to transform the female body. Semantically and morphologically, it constitutes a fusion between the openings of temples of gothic style and the vulva.

In an attempt to present a median, archetypal crinoline, I recorded 30 examples of crinolines that are shown in MET Museum. From their analysis, I extracted precious info on the materiality and the number of hoops, the vertical unifying stripes and the support band.

From the above analysis, it can be concluded that the archetypal crinoline has 16 rings, 5 stripes and 1 belt.

It is a social comment of 9 acts (chapters) on semiotics, not on representation. Like a theatrical costume.

The body desires

The human body expresses desire, a feeling that remains always immanent. This is the claim for transformation since it is always perceived as imperfect. 

The body is enclosure

This is a new constellation catered for by 16 elements, which are supplemented by 5 spokes and 1 belt. There is, however, a restructuring that covers the whole body and, more specifically, the 16 nodal joints that represent the human body’s flexibility.

The body is attached

The carnal pairing leading to one body, leads in a way through the realization of the restraints to their removal, as their pairing allows them to move more freely. 

The body is distorted

The same structure is applied in an isolated body part.  An arm. The arm is now unable to function.

The body is swaying

This structure is now placed around the foot. The body- in order to elevate- becomes unsteady.

The body defends itself

Here, instead of pre-existing elements, spokes are used in the width of the archetypal crinoline’s hoops, made of a hard material. 16 points are filled with nails. The structure defines an in extremis position of balance for the body.

The body is transformed

The same structure is analyzed here. This time, the hard material is replaced by a soft one; hair.  As used in the archetypal crinoline.

The body is detached

This time there is no structuring in 16 points. In order to illustrate the face, all elements are placed on the neck, like jewelry. The 5 spokes of each joint are bent, like those of the initial crinoline as a parable.

Or maybe the body is simply pensive?

 I have become simply a head. As long as I had a body was turning increasingly violent. When I was unaware of the pain that could spread in my body, as this pain was oppressed, I could not understand my body’s limits. My body was always fragmented following the society’s precepts. Whatever was external to my body could be perceived bodily in a distorted way. I was simply seeking a source of knowledge. My demand was saturated, my desire not. I would rather stay with this mask staring through it, and the others can simply see on me their reflection.