Πρόκειται για εκτεταμένη αναδιαμόρφωση διαμερίσματος σε αστική πολυκατοικία ανεγερμένη το 1959. Ένα ρετιρέ στην τελευταία στάθμη του κτιρίου με τη λογική της διαμερισματοποίησης των χρήσεων, με ημιδιάφανα κινητά συρόμενα και γύψινα διακοσμητικά στις οροφές. Μια εσωτερική σκάλα οδηγούσε στο μικρό δωμάτιο υπηρεσίας ή πλυσταριό στο δώμα. Το ξύλινο πάτωμα τύπου μοζαϊκ διέτρεχε το σύνολο του διαμερίσματος εκτός από τους υγρούς χώρους που ήταν στρωμένοι με πλακάκι σε σομόν απόχρωση σύμφωνα με τις επιταγές που η μόδα της εποχής επέβαλλε. 

Η τετραμελής οικογένεια – τρίτη γενιά των ιδιοκτητών – αποφάσισε να διαμείνει υπό προϋποθέσεις στο παλιό διαμέρισμα. Επιθυμία της ήταν η προσαρμογή σε νέες ανάγκες καθώς και στην αναζωογόνηση ενός χώρου φορτωμένου με αναμνήσεις, βαριά επιπλοποιία και διάκοσμο που συγκροτούσε ένα περιβάλλον οικογενειακού μουσείου στα μάτια των νέων κατοίκων. 

Αρχιτεκτονική μελέτη : Γιώργος Παπαγιαννόπουλος , Αρχιτέκτων Μηχανικός ΕΜΠ, Επικ. Καθηγητής ΤΑΜ-ΔΠΘ

Δείτε ολόκληρη την παρουσίαση στην ενότητα "Αρχιτεκτονική" ΕΔΩ