Μια γραμμή, ένας εσωτερικός δρόμος, θα οργανώσει τη σύνθεση μεταξύ των ορίων του γηπέδου, φιλοδοξώντας να δημιουργήσει έναν οικισμό, η δομή του οποίου θα έρθει να ενσωματωθεί οργανικά στον περιβάλλοντα χώρο. Μια κεντρική οδός που διατρέχει σα χείμαρρος όλο το μήκος του δοθέντος γηπέδου, από την οποία ξεπετάγονται σαν αρτηρίες καλντερίμια, δημιουργώντας χαράξεις, οπτικές φυγές και κινήσεις μεταξύ του κενού και του πλήρους, κτιστού και ακτίστου, επιδιώκοντας την προσαύξηση του υφιστάμενου δημόσιου/κοινόχρηστου χώρου, κάνοντας την περιπλάνηση εντός του δαιδαλική, δίνοντάς του τον χαρακτήρα του ατέρμονου. Πρόθεση της πρότασης είναι η αποφυγή της επανάληψης της μονάδας, καθώς θεωρεί ότι με αυτόν τον τρόπο η κατοικία μετατρέπεται σε βιομηχανικό προϊόν, και ο εναπομείνας περιβάλλων υπαίθριος χώρος δεν δύναται να συστήσει συνθήκες συλλογικής οικειοποίησης και κοινωνικότητας. Πέραν της κεντρικής χάραξης και των τεμνόμενων σε αυτήν διακλαδώσεων, οι οποίες είναι είτε κάθετες προς αυτή είτε σε κλίση σαρανταπέντε μοιρών, η υποχρεωτική από τη νομοθεσία απόσταση των τριών μέτρων από τα όρια του γηπέδου και των έξι μέτρων μεταξύ των διαφορετικών ιδιοκτησιών, η εξερεύνηση μιας ποικιλίας πλαστικών μορφών, η έλλειψη ως γεωμετρικό εργαλείο για την καμπύλωση του χώρου και την εκλέπτυνση της αυστηρής ορθοκανονικής γεωμετρίας, αποτέλεσαν επιπλέον σχεδιαστικά εργαλεία σε μια ολιστική συνθετική αντιμετώπιση, η οποία, βάσει μοτίβων και αρχών, παράγει κανόνες για τον σχηματισμό αποσπασματικών χώρων και ποιοτήτων, που μορφοποιούν εν τέλει ένα ενιαίο σύνολο, μια δομή όπου μέσα στο μικρό ενυπάρχει κάθε φορά το μεγάλο.

Δείτε ολόκληρη την παρουσίαση στην ενότητα "Αρχιτεκτονική" ΕΔΩ.