Περνώντας από ένα μαρμαράδικο στο Μαρούσι, διακρίνω πλάι στον πέτρινο μαντρότοιχό του δυο ολόλευκες γλυπτικές φιγούρες. Στέκονται παράμερα από τον σωρό των μαρμάρινων θραυσμάτων, αθέατες σε πρώτη όψη. 

Εικασίες εγείρονται για τις παρουσίες αυτές: Απεικονίζονται άραγε η μητέρα και ο πατέρας του μαρμαρά; Και είναι καμωμένες από την ίδια ύλη με την οποία εκείνος δουλεύει; Για ποιον λόγο τους έχει χωροθετήσει σε μια γωνιά του χώρου του; Και μάλιστα με πλάτη στον δρόμο; Μήπως για να τον κοιτάνε ενώ δουλεύει; Και κάπως έτσι θα ‘ναι σαν να τον φυλάνε; Σαν ένα άλλο χωρικό εικονοστάσι;

Η απάντηση δόθηκε μόλις πρόσφατα. Παριστάνεται η γυναίκα του πρώτου ιδιοκτήτη του μαρμαράδικου, καθώς και ο ίδιος, ως ανάθημα - θύμηση. 

Και το ερώτημα εγείρεται: Γιατί επιλέγω να δουλεύω με το μάρμαρο; Ποιο νόημα επιθυμώ να προσδίδω σε αυτό; Και η ύλη αυτή καθ’ εαυτή πώς με καθοδηγεί καθώς την μπολιάζω με την επιθυμία μου;