Συχνά στον ημερήσιο Τύπο συναντάς άρθρα που κατακρίνουν την εικόνα των νεοελληνικών πόλεων, και κυρίως της Αθήνας που λειτουργεί ως πρότυπο. Καταμετρούνται τα προβλήματα, εντοπίζονται οι παθογένειες, καυτηριάζονται τα κακώς κείμενα. Σπάνια όμως αναδεικνύονται οι πραγματικές αιτίες αυτής της κατάστασης, ενώ με ευκολία αποδίδεται στους μηχανικούς και μόνον η ευθύνη για τη ζοφερή καθημερινότητα που όλοι μας βιώνουμε μέσα στο πυκνοδομημένο και αποπνικτικό περιβάλλον των πόλεων.

Είναι όμως έτσι; Η πόλη είναι η χτισμένη έκφραση του τρόπου που ζούμε και συμπεριφερόμαστε, συνεπώς όλοι συμμετέχουμε λίγο πολύ με τις επιλογές μας στη διαμόρφωσή της. Κυρίως όμως η Πολιτεία, με τα καθ’ ύλην όργανά της, τα νομοθετήματα, τις απίστευτες παλινωδίες της, τις αλλαγές που έρχονται να λάβουν σάρκα και οστά με κάθε κυβερνητική αλλαγή στην εξουσία. Κι όσο το κέρδος (οικονομικό ή μικροκομματικό) προτάσσεται σε κάθε σημαντική επιλογή, σε κάθε απόφαση, τόσο θα υποβαθμίζουμε το περιβάλλον μας, χτισμένο και φυσικό.

Οι Σκουριές στη Χαλκιδική, η εκτροπή του Αχελώου, ο σταθμός Βενιζέλου στη Θεσσαλονίκη, οι ανεμογεννήτριες που ξεφυτρώνουν σε κάθε κορυφογραμμή ή το πολυδιαφημισμένο και κακοφορμισμένο Ελληνικό, το αποδεικνύουν σε καθημερινή βάση. Το μέγεθος του πολιτισμικού μας κατήφορου φανερώνει περίτρανα και ο πονηρός αποχαρακτηρισμός μνημείων της νεότερης αρχιτεκτονικής μας κληρονομιάς, που στέκονται με την παρουσία τους εμπόδιο σε κερδοσκοπικούς σχεδιασμούς. H εξουσία επιβάλλει τα «θέλω» της μέσω της ισχύος, απέναντι σε κάθε τι που θεωρεί ότι απειλεί την απόλυτη κυριαρχία της και τα συμφέροντά της.

Όλα τα υφίσταται η πόλη, και έπειτα από χρόνια μάς επιστρέφει πίσω και με τόκο τα προβλήματα που της δημιουργούμε. Κι εμείς συνεχίζουμε απτόητοι να τακτοποιούμε πριν από τις εκλογές τα αυθαίρετα, να νομιμοποιούμε τη διαφθορά, να κάνουμε τα στραβά μάτια στις τεράστιες φυσικές καταστροφές και να γκρεμίζουμε πού και πού για ξεκάρφωμα τη φτωχική παράγκα, με όλες τις κάμερες παρούσες να προβάλλουν πανηγυρικά και live το γεγονός.