Για τον ρόλο του χρήστη, εμείς οι αρχιτέκτονες, νομίζω, πως πρέπει να επιφυλάξουμε μια μοίρα πιο σημαντι­κή από εκείνη που είχε φαντασθεί ο ίδιος για τον εαυ­τό του. Και εννοώ πως, πέρα από τις πρακτικές του α­ναγκαιότητες, που, τις περισσότερες φορές, όπως μας παρουσιάζονται από τον ίδιο, μας είναι ήδη γνωστές, πέρα απ’ αυτό που ο ίδιος βλέπει για την κατοικία και τον εαυτό του, εμείς πιστεύω ότι έχουμε να του προ­τείνουμε μια λέξη που συγκεντρώνει μέσα της πε­ρισσότερα από τα ήδη γνωστά του πράγματα.

Τη λέξη αυτή ας την πούμε ενσωμάτωση. Και η πρό­τασή μας ας είναι το στήσιμο του σπιτιού του να συμ­μετάσχει σε μια πορεία ενσωμάτωσης των πιο αξιο­πρόσεκτων, πιστεύω, συμπερασμάτων που έχουν σχέ­ση με την αρχιτεκτονική σήμερα. Ο αρχιτέκτονας προβλέπει και οριοθετεί. Σκηνοθετεί, θα λέγαμε, με κάποιον τρόπο τη διαχρονική ανθρώπι­νη δραστηριότητα. Και μέσα από το δικό του όραμα, που καθορίζεται από πολλές διεργασίες και παραμέ­τρους, αντλεί και ο χρήστης εκείνες τις ιδανικές ει­κόνες που θα μπολιάσουν, θα συμπληρώσουν ή θα α­νατρέψουν τις δικές του.