Σε ετοιμότητα και προετοιμασμένη άνοιξε τις πύλες της στο κοινό η Εθνική Πινακοθήκη την Παρασκευή 14 Μαΐου 2021, όπως και όλα τα ελληνικά μουσεία σε αυτή τη φάση της πανδημίας. Το κοινό βέβαια δεν ήταν πολυπληθές, καθώς όπως φαίνεται άλλες είναι προς το παρόν οι προτεραιότητες της «απελευθέρωσης» και μεγάλη η επιθυμία για ταξίδια και παραμονή στον ανοιχτό χώρο. Ο επισκέπτης όμως ανταμείβεται καθώς βρίσκεται και πάλι, μετά από οκτώ χρόνια μελετών και εργασιών, σε επαφή με μια έκτακτη ελλαδογραφία, με την αφήγηση δύο αιώνων πολιτισμού μας στο πεδίο των εικαστικών τεχνών. 

Το ζήτημα του σχεδιασμού ενός μουσείου, τόσο από την άποψη του αρχιτεκτονικού χαρακτήρα όσο και από εκείνη της οργάνωσης του εκθεσιακού χώρου, είναι σύνθετο και απαιτητικό. Πόσο μάλλον που στην περίπτωση της Εθνικής Πινακοθήκης έχουμε να κάνουμε με ένα ήδη υπάρχον κτίριο. Το οποίο σχεδιάστηκε από τους αρχιτέκτονες Νίκο Μουτσόπουλο, Παύλο Μυλωνά και Δημήτρη Φατούρο για τον αρχιτεκτονικό διαγωνισμό του 1957 και μετά από περιπέτειες ολοκληρώθηκε το 1976, με τη συνεργασία του αρχιτέκτονα Δημήτρη Αντωνακάκη. Παρά το γεγονός ότι το κτίριο της Εθνικής Πινακοθήκης έχει υπερτιμηθεί, δεν στερείται αρχιτεκτονικού ήθους. Επιδιώκει τον συνδυασμό της δωρικής σχεδιαστικής λογικής του Mies van der Rohe με τον μεταπολεμικό μπρουταλισμό του Le Corbusier, σε μια ύστερη νεοελληνική εκδοχή. Τοποθετείται αντιστικτικά, από κάθε άποψη, ως προς το εξαιρετικό Χίλτον της Αθήνας και εντάσσεται στον κατάλογο σημαντικών μεταπολεμικών μουσείων στη χώρα μας, όπως τα αρχαιολογικά μουσεία της Θεσσαλονίκης και των Ιωαννίνων, ιδιαιτέρως σε ό, τι αφορά την αντίληψη της σχέσης του εξωτερικού φυσικού φωτός με τους εκθεσιακούς χώρους. Το γεγονός μάλιστα ότι οι αρχιτέκτονες της Πινακοθήκης είχαν ήδη τότε προβλέψει και σχεδιάσει τον τρίτο όροφο του «εκθεσιακού πύργου» σε αντιστικτική σχέση με τη χαμηλή μονάδα εισόδου και συλλογικών λειτουργιών, επιβεβαιώνει τον διεθνιστικό προσανατολισμό του μουσείου, με ιδεατό πρότυπο το κτίριο του ΟΗΕ στη Νέα Υόρκη.