Η πόλη παραμένει ένα αινιγματικό και σύνθετο σύνολο διαφορετικών συστημάτων, είτε το αναγνωρίσουμε ως συνέχεια χωρικών εμπειριών είτε ως πεδίο έκφρασης ατομικών και συλλογικών δράσεων. Η μελέτη της αινιγματικής φύσης του αστικού χώρου πραγματεύεται μεθοδολογίες ερμηνείας και ανάλυσης της δομής του.

Όλο και περισσότερο, η διεθνής ευαισθητοποίηση σε περιβαλλοντικά και οικολογικά ζητήματα στρέφει το ενδιαφέρον σε θέματα που άπτονται του σχεδιασμού σε μεγαλύτερες κλίμακες στο φυσικό περιβάλλον. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα, ζητήματα περιβαλλοντικού σχεδιασμού να ενσωματώνουν παράλληλα στους στόχους τους την αειφόρο ανάπτυξη του τόπου και να αναφέρονται όλο και περισσότερο στον πολεοδομικό ιστό, ως σύστημα αστικού τοπίου.

Νέες μέθοδοι αναζητούνται, εκτός από αυτές της πολεοδομικής προσέγγισης, οι οποίες προσδίδουν νέο αναλυτικό υπόβαθρο, υποστηρικτικό για την κατανόηση του μηχανισμού παραγωγής του δημόσιου χώρου.  

Από την οπτική γωνία της θεώρησης της αρχιτεκτονικής τοπίου, θα μπορούσαμε να αναγνωρίσουμε ως αφετηρία ανάγνωσης του δημόσιου χώρου το προϋπάρχον φυσικό -αλλά τελικά σήμερα αστικοποιημένο- φυσικό περιβάλλον. 

Με αυτόν τον τρόπο αναφερόμαστε στο αστικό περιβάλλον, ως ένα σύστημα που αλληλεπιδρά συνεχώς σε ένα φυσικό σύστημα, το οποίο -άλλοτε αναγνωρίσιμο και άλλοτε όχι- αποτελεί μια "επιφάνεια καταγραφής". Άλλωστε "το Τοπίο προϋπάρχει και προηγείται του αρχιτέκτονα", παρατηρεί ο Christophe Girot.