Η αφετηρία του σχεδιασμού βασίζεται στην εισαγωγή αναφορών σε σχέση με την ερμηνευτική τους μεταφορά, που προκύπτουν από την ανάλυση των συνδυασμένων λειτουργιών και του Τόπου. Βασική συνθετική επιλογή αποτέλεσε η επινόηση χειρονομιών που αντιμετωπίζουν το κτίριο όχι στενά ως λειτουργία, αλλά σαν ένα σύνολο πολλαπλών διαδραστικών εμπειριών. 

Στο πλαίσιο αυτό, η έννοια του «χρωμοσώματος» (“Χ”) και αντίστοιχα του «εγκεφάλου», ως πρωταρχικών μερών κάθε ζώντος οργανισμού, ενσωματώνεται αλληγορικά στην επεξεργασία τής «ιδέας», μέσα από τη ρευστότητα/διάδραση των διαφορετικών χώρων-ενοτήτων. Προσέγγιση, η οποία παραπέμπει στη θέση ότι ο αρχιτεκτονικός χώρος –καθώς ανανεώνεται, επαναχρησιμοποιείται, μετασχηματίζεται– δεν είναι «ουδέτερος», ούτε «αδρανής», αλλά σε δυναμική κατάσταση. Σε μία δεύτερη ανάγνωση, η κλιμακωτή απόληξη της τραπεζοειδούς στέψης/ορόφου του κτιριακού όγκου θυμίζει εδώλια αρχαίου θεάτρου και ταυτόχρονα κερκίδα γηπέδου, θεματοποιώντας τις δράσεις που σχετίζονται με τον πολιτισμό και την άθληση. Η διάσταση αυτή του πολιτιστικού και αθλητικού ιδεώδους –πάντα παρούσα στη δημόσια συζήτηση, αλλά όχι και στον υλικό χώρο– όφειλε να είναι πρόδηλη στον συνθετικό χειρισμό. Σε τρίτη ανάγνωση, οι δύο οφιοειδείς υποκείμενοι όγκοι, με τα φυτεμένα δώματα, παραπέμπουν σε εδαφικές εξάρσεις, τις οποίες διαχωρίζει ένα «φαράγγι-επίμηκες αίθριο» που έλκει τη φύση βαθιά στο εσωτερικό του κτιρίου. 

Δείτε ολόκληρη την παρουσίαση στην ενότητα "Αρχιτεκτονική" ΕΔΩ.

Αρχιτέκτονες: Potiropoulos+Partners