Την προηγούμενη Παρασκευή δημοσιεύτηκε το άρθρο μου «Εις μνήμην του σπιτιού του Άρη Κωνσταντινίδη στην Ανάβυσσο» («Εφ.Συν.» 5/8/2022), σχετικά με τις επεμβάσεις που είχαν γίνει σ’ αυτό, σύμφωνα με μια παλαιότερη παρουσίαση της LIFO (18/11/2019), αλλά και άλλων δημοσιεύσεων στο διαδίκτυο. Κι όμως κάτι με έτρωγε, κάτι δεν κόλλαγε∙ ίσως να μου παραξενοφάνηκε η σκάλα που οδηγούσε στο υπόγειο (που δεν υπήρχε ποτέ στο σπίτι) ή το ευρύτερο περιβάλλον που διακρινόταν μέσα από τα κουφώματα στις φωτογραφίες και δεν ανταποκρινόταν στη θέση του σπιτιού. Αποφάσισα να το επισκεφτώ ο ίδιος για να διαπιστώσω από κοντά τι είχε γίνει.

Από την παραλιακή λεωφόρο δύσκολα το διακρίνεις. Μόνο η λευκή βαμμένη πλάκα του μισοφαίνεται, ανάμεσα στα φυτά που το περικυκλώνουν. Αριστερά η τριώροφη άσχημη βίλα με τα μπαλούστρα, και δεξιά του, πάνω στα βράχια της ακτής, ένα τεράστιο beach bar καταλαμβάνει όλη την έκταση της άλλοτε μικρής παραλίας. Ομπρέλες και ξαπλώστρες στρωμένες παντού μέχρι κάτω στη θάλασσα. Ένας ψηλός αδιαπέραστος φράχτης, πνιγμένος στα φυτά, εμποδίζει να δεις το σπίτι τόσο από την ξηρά όσο και από την πλευρά της θάλασσας.

Κατέβηκα μέχρι κάτω και, μέσα από ένα μικρό άνοιγμα, κατόρθωσα να δω το σπίτι. Έστεκε ακόμη εκεί, ακέραιο, αν και πολυπαθημένο, όπως το είχα δει την τελευταία φορά. Με τη σκιερή στοά στις δυο πλευρές του, την ωραία επεξεργασμένη λιθοδομή, τα πράσινα συρόμενα ξύλινα εξώφυλλα... Χάρηκα τόσο πολύ, έτσι που το κοιτούσα λάθρα, που δεν είχε κακοπάθει και δεν είχε τελικά υποστεί όλες εκείνες τις απίστευτες επεμβάσεις που περιέγραφε τόσο «έγκυρα» και τόσο λανθασμένα η LIFO!

Οι κόκκινες πλάκες βέβαια, από τη μια πλευρά, και το γκαζόν με την πισίνα, από την άλλη, το περιτριγύριζαν ακόμη, κάνοντάς το να μοιάζει τόσο παράταιρο και ξένο, αφού αυτό σε άλλο τοπίο χτίστηκε, άλλες χρείες ήρθε να υπηρετήσει. Και πάνω από την πλάκα τώρα ξεπροβάλλει και μια λευκή, ψηλή, κακότεχνη καμινάδα φυτεμένη πάνω στην παλιά, να συμβολίζει –ποιος ξέρει- τη νέα τάξη πραγμάτων της εποχής μας; Το σπίτι, πνιγμένο μέσα στην αλαζονεία και στην ευτέλεια των καιρών, προσπαθεί μάταια να αναπνεύσει και να διηγηθεί την ιστορία του καιρού του. Να διαμαρτυρηθεί για όλα εκείνα που συμβαίνουν ολόγυρά του και τόσο πολύ απέχουν από αυτά που είχε ονειρευτεί ο Άρης Κωνσταντινίδης.

Έστω κι έτσι όμως, το σπίτι υπάρχει ακόμη εκεί! Κι ας με συγχωρήσουν οι φίλοι αναγνώστες που τους παραπληροφόρησα και τους στενοχώρησα, πέφτοντας κι εγώ θύμα των «Fake News» που τόσο συχνά πια δηλητηριάζουν καθημερινά τη ζωή μας.

Δημοσιεύτηκε στην Εφημερίδα των Συντακτών στις 11.08.2022