Η πολυκατοικία βρίσκεται σε απόσταση αναπνοής από τη λεωφόρο Συγγρού και το εμβληματικό εργοστάσιο ζυθοποιίας ΦΙΞ, στο οποίο αυτή τη στιγμή φιλοξενείται το Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης.  

Η γεωγραφική θέση του διαμερίσματος, έδωσε την απαραίτητη έμπνευση και κινητήριο δύναμη για να σχεδιαστεί ένας χώρος, μέσω του οποίου θα ενισχύεται η ευαισθησία γύρω από την καλλιτεχνική δραστηριότητα του σήμερα και παράλληλα θα αναδεικνύεται η δυνατότητα της αρχιτεκτονικής να μεταβάλλεται ανάλογα με τις συνθήκες και τις ανάγκες της εποχής της. 

H δεκαετία που χτίστηκε το διαμέρισμα, είναι «ένοχη» για την τοποθέτηση της κουζίνας στο πιο ανήλιο μέρος της κατοικίας, τη λαμπερή απουσία ενιαίων χώρων και τη διαρρύθμιση των χρήσεων γύρω από κλειστούς, αμήχανου μεγέθους, χώρους υποδοχής. Στη δική μας περίπτωση μάλιστα, οι χώροι, που προορίζονταν για καθιστικό και υπνοδωμάτιο, ήταν οριακοί ως προς τις διαστάσεις τους και παράλληλα, οι χώροι κίνησης είχαν οργανωθεί περιμετρικά των δωματίων. Τα στοιχεία αυτά, συνηγορούν στο ότι το διαμέρισμα είχε μετατραπεί τελευταία, σε επαγγελματική στέγη γραφείων.

Η διαχείριση των κινήσεων εντός του διαμερίσματος και η επαναδιατύπωση των διαστάσεων των χώρων του, επιλύθηκε μέσα από μία διαγώνιο γραμμή. Η διαγώνιος αυτή, μέσα από τη δισδιάστατη μορφή της, κατάφερε να διαπεράσει κεντρικά τις χρήσεις του διαμερίσματος και να δημιουργήσει τη κατάλληλη διαστασιολόγηση για την κατοίκηση. Παράλληλα, σε τρισδιάστατο επίπεδο, «έφερε στο φως» την είσοδο του χρήστη στο διαμέρισμα και άλλαξε ριζικά την εντύπωση από κάθε γωνιά του. Κομβικό στοιχείο της διαγώνιας, τρισδιάστατης γραμμής, είναι η επάλληλη γυάλινη πόρτα, σύμβολο της μεταβλητότητας των χώρων και της υποδοχής διαφορετικών σεναρίων ιδιωτικότητας, ανάλογα με τον χαρακτήρα και τις ανάγκες των χρηστών.

Οι  χρωματικές, υλικές επιλογές, καθώς η επίπλωση - διακόσμηση του διαμερίσματος, θέλησαν να αναδείξουν τον επαναπροσδιορισμό παραδοσιακών τεχνικών μέσα από το συγκερασμό τους με τα νέα μέσα και την προσαρμογή τους στις νέες κοινωνικές και οικονομικές συνθήκες. Για το λόγο αυτό, επιλέχθηκαν πλακίδια επηρεασμένα από το κλασικό μωσαϊκό ή το ξύλο, κεραμικά και γυάλινα δοχεία με σύγχρονη αισθητική, καθώς και Έλληνες ή Γάλλοι καλλιτέχνες του σήμερα, με εμφανείς επιρροές από τον κλασικό Matisse ή τη «χρυσή εποχή» της γραφιστικής.