Πρόκειται για εκτεταμένη αναδιαμόρφωση διαμερίσματος σε αστική πολυκατοικία ανεγερμένη το 1959. Ένα ρετιρέ στην τελευταία στάθμη του κτιρίου με τη λογική της διαμερισματοποίησης των χρήσεων, με ημιδιάφανα κινητά συρόμενα και γύψινα διακοσμητικά στις οροφές. Μια εσωτερική σκάλα οδηγούσε στο μικρό δωμάτιο υπηρεσίας ή πλυσταριό στο δώμα. Το ξύλινο πάτωμα τύπου μοζαϊκ διέτρεχε το σύνολο του διαμερίσματος εκτός από τους υγρούς χώρους που ήταν στρωμένοι με πλακάκι σε σομόν απόχρωση σύμφωνα με τις επιταγές που η μόδα της εποχής επέβαλλε. 

Η τετραμελής οικογένεια – τρίτη γενιά των ιδιοκτητών – αποφάσισε να διαμείνει υπό προϋποθέσεις στο παλιό διαμέρισμα. Επιθυμία της ήταν η προσαρμογή σε νέες ανάγκες καθώς και στην αναζωογόνηση ενός χώρου φορτωμένου με αναμνήσεις, βαριά επιπλοποιία και διάκοσμο που συγκροτούσε ένα περιβάλλον οικογενειακού μουσείου στα μάτια των νέων κατοίκων. 

Η πρόταση έπρεπε να προσδώσει νόημα στην συνύπαρξη παλαιών αγαπημένων αντικειμένων της οικοσκευής με τις νέες παρεμβάσεις. Η ανακαίνιση βασίστηκε σε ένα γενικό πλάνο απόδοσης του μεγάλου μεγέθους του διαμερίσματος. Ο σκοτεινός τεθλασμένος διάδρομος που οδηγούσε στα ενδότερα ανασχεδιάστηκε στο χνάρι ενός ευκρινούς άξονα κίνησης με διαφορετικές χρήσεις και χωρικές εντυπώσεις. 

Ο ανασχεδιασμός της σκάλας που οδηγεί στο δώμα και το άνοιγμα της κουζίνας προς το διάδρομο παρέχει σε αυτόν το φυσικό φωτισμό μέσω του βορινού παραθύρου της που διευρύνθηκε. Στην ουσία πρόκειται για μια συστηματική διαδικασία αφαίρεσης των μεσοχωρίων. Οι ελάχιστοι νέοι τοίχοι καθορίζουν και τα νέα ρευστά όρια επιμέρους περιοχών που εναλλάσσονται καθώς κινείται κανείς ελεύθερα σε έναν ενιαίο χώρο.  

Το βαθύ διαμπερές καθημερινό φωτίστηκε περισσότερο φυσικά με την τοποθέτηση υαλότουβλων σε μεταλλικά πλαίσια που αντικατέστησαν τον τυφλό τοίχο ενός φωταγωγού. Ο ημικυκλικός τοίχος στην προέκταση του φωταγωγού περικλείει το νέο «wc ξένων». Ο ξύλινος μπουφές ολοκληρώνει την «νησίδα» που κινείται κανείς ελεύθερα γύρω από αυτήν και αποτελεί το κεντρικό σημείο αναφοράς στο χώρο διημέρευσης.  

Ένα διαμπερές χαμηλό τζάκι χωρίζει την τραπεζαρία με το καθημερινό στα πρότυπα ενός συνθετικού χειρισμού των «παλαιών» μεταπολεμικών αρχιτεκτόνων του μοντέρνου. Τα έντονα χρώματα, οι νέοι τοίχοι καμωμένοι από εμφανές κόκκινο τσιμεντότουβλο και οι πάγκοι από πελεκητό μπετόν , η ξυλεία της σταθερής και κινητής επίπλωσης, το άβαφο σίδερο αποτελούν τα βασικά εργαλεία της επέμβασης.

Επιδιώχθηκε η δημιουργία ενός χώρου με μνήμες, ποικιλία και συνοχή σαν να ήταν εκεί από παλιά. 

Αρχιτεκτονική μελέτη : Γιώργος Παπαγιαννόπουλος , Αρχιτέκτων Μηχανικός ΕΜΠ, Επικ. Καθηγητής ΤΑΜ-ΔΠΘ