(Α' Βραβείο δεν δόθηκε)

Μεταξύ του βόρειου άκρου του Πεδίου του Άρεως και του Πάρκου Δικαστηρίων Ευελπίδων, σε ένα πεδίο που λειτουργεί ως συνδετικός κρίκος δύο σημαντικών χώρων αστικού πρασίνου, με θέση περίοπτη, επιλέγεται η χωροθέτηση του νέου σταθμού μετρό Δικαστήρια. Η ενιαία, ωστόσο, αυτή κατάφυτη φυσιογνωμία συναντιέται στα όρια του πεδίου επέμβασης με την πλήρως αστική εικόνα των πολυκατοικιών στο μέτωπο της οδού Ευελπίδων, με την εκτεταμένη επιφάνεια της Πλατείας Πρωτομαγιάς, καθώς και με την περιορισμένη, με όρους προσβασιμότητας, έκταση των Δικαστηρίων.

Την ίδια στιγμή, λοιπόν, που η θέση του πεδίου καλεί για ενοποίηση της πράσινης έκτασης που τείνει να το διαπεράσει, η ιδιαίτερη συνθήκη της γειτνίασης πολλαπλών χρήσεων που χαρακτηρίζει την περιοχή που το περιβάλλει, εισάγει τους δύο βασικούς άξονες πάνω στους οποίους επιχειρεί να αναπτυχθεί η  πρόταση: το περιβάλλον του νέου σταθμού οφείλει να επιτρέψει την αβίαστη ενοποίηση του αστικού πρασίνου, ενώ η νέα διαμόρφωση θα μπορούσε να αποτελέσει σημείο αναφοράς, μαγνητίζοντας και διευκολύνοντας τις ροές των χρηστών και τον προσανατολισμό τους. Η εγκατάσταση του σταθμού μετρό των Δικαστηρίων επιτρέπει την ανάδυση ενός νέου αστικού, λειτουργικού πόλου, εκ φύσεως κυκλοτερούς -περίοπτα χωροθετημένου μέσα στο ενοποιημένο πλέον πράσινο.

Πρωταρχικό χειρισμό αποτέλεσε η συγκέντρωση όλων των κινήσεων που έχουν προκύψει από τις υφιστάμενες προσβάσεις, σε ένα κεντροβαρικό κυκλικό πλάτωμα που εφάπτεται στο όριο της παρακείμενης οδού, περικλείοντας τις δεδομένες εγκαταστάσεις του νέου σταθμού μετρό. Το πλάτωμα σχεδιάζεται έτσι ώστε να ορίζει αφενός έναν διακριτό χώρο συγκέντρωσης των διερχομένων, αφήνοντας παράλληλα την υπόλοιπη έκταση του πεδίου ελεύθερη προς φύτευση -με στόχο την ενοποίηση των δύο υποπεριοχών αστικού πρασίνου.

Ένας δεύτερος, υπερυψωμένος κύκλος, αυτή τη φορά με τη μορφή στεγάστρου, έρχεται να καταστήσει τον σταθμό σημείο αναφοράς. Το κυκλικό, εκτεταμένο πλάτωμα και το επίσης κυκλικό, μικρότερο στέγαστρο συλλειτουργούν, εν τέλει, ως ένα αλληλένδετο σύμπλεγμα που φορτίζει συμβολικά και σημαίνει τον σταθμό μετρό. Το στέγαστρο προστασίας και ανάδειξης του χώρου εισόδου-εξόδου συνίσταται σε κυκλικό δίσκο διαμέτρου 25.70μ και ύψους 4.80μ. Ο δακτύλιος φέρεται από τρεις ανεστραμμένες δοκούς στη μία διεύθυνση και από ένα πλαίσιο που αναπτύσσεται ακριβώς στη διάμετρο. Μέσω του συστήματος των δοκών γίνεται ανάρτηση της πλάκας του στεγάστρου του κυκλικού δίσκου, δίνοντας την αίσθηση αιωρούμενης κατασκευής -χωρίς εμφανείς ενδιάμεσες στηρίξεις.

Το πεδίο χαρακτηρίζεται από πολλαπλότητα χρήσεων και απουσία συνεκτικού χαρακτήρα του πολεοδομικού ιστού. Αποτελεί ζητούμενο η οργανικότερη σύνδεση της περιοχής με την πόλη, με την περιοχή Κατοικίας, με το Πεδίον του Άρεως, καθώς και με τον παρακείμενο χώρο πρασίνου. Μέσω της αναδιάρθρωσης του πεδίου ως χώρου σύντμησης των διαφορετικών λειτουργιών, οι χρήστες θα μπορούν να αντιληφθούν μια νέα κεντρικότητα στην περιοχή του σταθμού, με μια πρόταση που γεννάται εν μέσω του πρασίνου. Ένα νέο τοπόσημο δημιουργείται μέσα στο ενιαίο πλέον άλσος αλλά και την ευρύτερη περιοχή, παραλαμβάνοντας τις κινήσεις των πεζών, αναδιανέμοντάς τες στον χώρο και δημιουργώντας ταυτόχρονα έναν κυκλοτερή χώρο στάσης και αναψυχής.

Αρχιτεκτονική Μελέτη: Tense Architecture

Ομάδα μελέτης: Τηλέμαχος Ανδριανόπουλος, Κωνσταντίνος Ξανθόπουλος, Leonardo Falcao, Παναγιώτα Μούσα, Χρήστος Βουτσάς, Γιώργος Μαχαίρας, Ναταλία Κώστογλου, Αριάδνη Λογιάδη

Σύμβουλοι:
Κατερίνα Χριστοφοράκη - πολεοδόμος-χωροτάκτης
Ελένη Τσιριντάνη - αρχιτέκτων τοπίου
Γιώργος Λαγκαδινός - συγκοινωνιολόγος 
Αθανάσιος Κοντιζάς - πολιτικός μηχανικός 
Παντελής Αργυρός - μηχανολόγος-ηλεκτρολόγος
Παναγιώτης Βασιλάτος - δομική τεχνολογία
Αντώνης Ματσούρης - πολιτικός μηχανικός υδραυλικών έργων
Παναγιώτης Ζαφειρίου - περιβαλλοντολόγος 
Γρηγόρης Καραΐσκος - γεωπόνος