Με τον σχεδιασμό αυτού του διαμερίσματος επιχειρήσαμε να συμφιλιώσουμε την αφαίρεση και την καθημερινή ζωή, τη σκέψη και το σώμα, ή αλλιώς, τη γλώσσα και την ύλη. Η αφαίρεση θεωρήθηκε καταρχήν απελευθερωτική, ως αποδέσμευση από όλα εκείνα τα υλικά που, όταν μας ανήκουν, τους ανήκουμε και εμείς. Μια καθαρή γεωμετρία εφαρμόζεται επί του χώρου, ως επιφάνεια πίσω από την οποία αποκρύβονται όσα θέλουμε για να ζήσουμε: λουτρά, κρεβάτια, ρούχα και τροφή. Τα μόνα που φαίνονται είναι τα βιβλία, αυτά τα αντικείμενα που είναι γεμάτα με γλώσσα, και τα οποία εκτίθενται σε μια βιβλιοθήκη που μόνη αυτή παραμένει ανοιχτή και περίοπτη. Ο τοίχος του καθιστικού, αντί για κάδρο με νεκρή φύση, φέρει τη φράση-λογοπαίγνιο που υπογραμμίζεται με φως: «Ας μιλήσουν τα κείμενα αντί για τα αντικείμενα». 

Το σπίτι, στο οποίο διαμένω εγώ εδώ και πέντε χρόνια, φωτογραφημένο σήμερα, παραμένει σχεδόν κενό.

Η καθημερινή ζωή όμως, η ύλη και το σώμα, τιμάται μέσα σε αυτόν τον αφαιρετικό κόσμο αλλιώς. Στο κέντρο του σπιτιού, μνημειακά τοποθετημένος ακριβώς μπροστά από την κύρια πόρτα εισόδου της κατοικίας, βρίσκεται ο νεροχύτης. Αυτό που αξιολογείται συνήθως ως βρώμικο και κρύβεται πίσω επειδή έχει σχέση με την τροφή και την τροφό, εδώ μπαίνει μπροστά και φωτίζεται αποκαλυπτικά. Αυτό που προσδιορίζεται ως ακατάστατο και αφαιρείται από τις αρχιτεκτονικές φωτογραφίες, τώρα αναπαρίσταται τελετουργικά. Μόλις πλησιάσουμε τον νεροχύτη, καταλαβαίνουμε ότι η διάβασή μας έχει ήδη αντιστρέψει το συμβατικό κατώφλι. Μπορεί να δρασκελίσαμε την κύρια πόρτα ενός αστικού διαμερίσματος, όμως άθελά μας μόλις περάσαμε μέσα από τα ντουλάπια με τα πιατικά του, και έτσι μεταφερθήκαμε στην πίσω πόρτα της κουζίνας μιας ξεχασμένης αγροικίας. Απέναντί μας, η γλώσσα ανακουφίζει το σώμα, καθώς του διαβάζει με τα γράμματα του βυζαντινού αγιογράφου Μιχαήλ Πανσέληνου: «Μη φοβού τον υλισμό».

Αρχιτεκτονική μελέτη : Μυρτώ Κιούρτη, αρχιτέκτων ΕΜΠ