Το κελί στο δάσος είναι μια προσπάθεια συνομιλίας της Αρχιτεκτονικής, της Φύσης και του Ανθρώπου. Διακρίθηκε το 2016 από το Ελληνικό Ινστιτούτο Αρχιτεκτονικής, στο πλαίσιο της 8ης Biennale Νέων Ελλήνων Αρχιτεκτόνων.

Το κελί βρίσκεται στην ευρύτερη περιοχή της Ιεράς Μονής Αγίου Γεωργίου στη Στυλίδα. Η περιοχή είναι ημι-ορεινή, και η μονή χτίστηκε πλησίον ρέματος που βρίσκεται ΒΔ της. Το ρέμα χρησιμοποιείται από τους μοναχούς περιστασιακά κατά τη διάρκεια του έτους, είτε για αγιασμό είτε για βόλτα και απομόνωση. Ως εκ τούτου, υπήρξε η ανάγκη για κατασκευή ενός κελιού-χώρου για τον ασκητή. Η κατασκευή τοποθετείται μέσα στο δάσος, επί της πλαγιάς δίπλα στην κοίτη. Το κελί εγκολπώνεται από το φυσικό τοπίο, παραμένοντας μια ταπεινή παρέμβαση στον χώρο. 

Επιλέχθηκαν υλικά, που το ακατέργαστο της επιφάνειάς τους παραπέμπει στον παραδοσιακό τρόπο δόμησης των ασκητικών κελιών. Οι τοίχοι, κατασκευασμένοι από λαμαρίνα, δημιουργούν πτυχώσεις όπου τοποθετούνται το γραφείο και η βιβλιοθήκη, ως αναφορά στις εσοχές που δημιουργούνται στην πέτρα. 

Επιλέξαμε να ανοίξουμε μόνο την ανατολική όψη, τόσο λόγω της σημασίας της ανατολής στη θρησκεία και την προσευχή, όσο και του ελέγχου του φωτός και της αίσθησης απομόνωσης που δημιουργούν οι υπόλοιπες τυφλές όψεις. Η είσοδος στο κελί γίνεται από καταπακτή στο πάτωμα. Τέλος, το κελί είναι ανυψωμένο κάποια μέτρα πάνω από την πλαγιά, υποχρεώνοντας τον μοναχό να κινηθεί κατακόρυφα για να το προσεγγίσει, παραπέμποντας στην ιδέα της ανύψωσης του πνεύματος μέσα από απόρριψη των επίγειων αλλά και στις κατακόρυφες κινήσεις που διέπουν τη χριστιανική αρχιτεκτονική και ναοδομία με το καμπαναριό και τον τρούλο.

Αρχιτεκτονική μελέτη: Loculus Design
Αρχιτέκτονες: 
Στέλιος Τσαπάρας
Ευάγγελος Πουρναράς
Κατερίνα Σκρουμπέλου