‘Eξω από τα Λιβάδια Κισσάμου, σε ένα άνυδρο και άγριο τοπίο όπου ο αέρας και η θάλασσα έχουν στρογγυλέψει βράχους και μεγάλες κροκάλες, κατασκευάστηκε μία κατοικία στη θέση υπάρχοντος κτίσματος-ερειπίου, που υπήρχε από το 1900.
Στόχος ήταν η ένταξή της στο φυσικό τοπίο και η υιοθέτηση τρόπων κατασκευής των παλαιών κτισμάτων της περιοχής, ώστε να θυμίζει κατάλυμα πλήρως ενσωματωμένο, σαν να «φύτρωσε» από τη γη.
Η φέρουσα τοιχοποιία είναι από πέτρες της περιοχής. Τα πρέκια και τα κουφώματα είναι από μασίφ ξύλο ιρόκο. Ο ημικυκλικός πέτρινος τοίχος με τον ενσωματωμένο φούρνο και την υπαίθρια κουζίνα προστατεύει από τον συνήθη βόρειο άνεμο της περιοχής, και μαζί με τις διαμορφώσεις, τη φύτευση, τα χτιστά παγκάκια, τα έπιπλα, τις μάντρες, κλπ. συμπληρώνουν τη φυσική συνέχεια του ευρύτερου χώρου.
Χρησιμοποιήθηκαν φυσικά υλικά και παραδοσιακά στοιχεία σε γήινους τόνους. Τοπική πέτρα, μέταλλο άβαφο, ακατέργαστα ξύλα, κουρασανίτ, τσιμέντο στο χρώμα του χώματος, λυγαριά σε παντζούρια, πέργκολες και μάντρα, πλακάκια από ψημένο πηλό, ξύλινα μαδέρια στα δάπεδα. Το δάπεδο περιμετρικά του σπιτιού έχει ακανόνιστο τελείωμα, όπως ορίζουν οι σχίνοι, σε χρώμα του χώματος ώστε να δίνεται μια συνέχεια. Τα βότσαλα στο δώμα και στην αυλή είναι σαν συνέχεια της παραλίας.
Ένα κατάλυμα, μια καλύβα σύγχρονη στην ερημιά, όπου ακούγεται μόνο ο ήχος της θάλασσας, του αέρα και των πουλιών.