ἐν ἀρχῇ ἦν… η θέα… κατά παράφραση της γνωστής ησιόδειας γραφής.

Μία θέα μοναδική, προνομιακή αυτή του αστικού περιβάλλοντος της Θεσσαλονίκης, του Θερμαϊκού κόλπου.
Στο αντίποδα ένα σύνολο κωνοφόρων χαμηλής ανάπτυξης, ανθοφόροι ενδημικοί θάμνοι και φυσικά πετρώματα συνθέτουν ένα πολυχρωματικό -τεχνητό- φυσικό περιβάλλον.
In medias res - στο ενδιάμεσο, η δημιουργία ενός χώρου κατοίκησης, δομικής και υλικής λιτότητας που αναδεικνύει την οπτική εμπειρία των δύο αυτών (μη) ορίων. Ένας χώρος κατοίκησης με συνεχείς οπτικές μεταβάσεις μεταξύ των δύο (μη) ορίων, στη μεθόριο της φύσης και του πολιτισμού μας.
Ένα κεντρικό κιβωτιόσχημο έπιπλο ορίζει με ενάργεια τις χρήσεις στην κατοικία (είσοδος – υποδοχή, διημέρευση, κουζίνα, βοηθητικό δωμάτιο) χωρίς αυστηρά γεωμετρικά όρια, διαμορφώνει με σαφήνεια την κίνηση των χρηστών ενώ δημιουργεί στοχευμένα ‘’παράθυρα’’ θέασης των (μη) ορίων. Μια εναλλαγή απουσίας και πλήρους υλικού και ένας
non finito μεταλλικός κάναβος , συνθέτουν έναν ‘’τοίχο μνήμης’’ στο χώρο διημέρευσης, όπου εκτίθενται πάμφωτα οι ταξιδιωτικές μνήμες δημιουργώντας μια αισθητηριακή επικοινωνία με το παρελθόν, μια νοητική περιπλάνηση. Ένα γραφείο που έχει διττή χρήση καθώς μπορεί να καθίσει κανείς πάνω του, επιτείνοντας την αισθητική απόλαυση του αναγνώστη ενός βιβλίου, μέσω της ενατένισης του ηλιοβασιλέματος στις κορυφές του Ολύμπου.
Κατά την αποχώρηση των χρηστών, μια σύνθεση κατάλληλα τοποθετημένων κατοπτρικών επιφανειών ‘’εξαφανίζουν΄΄ τα είδωλα τους προσφέροντας εκ νέου, ως τελευταίες οπτικές αποσκευές… τη μοναδική θέα.