Στο πλαίσιο της αναζήτησης της ταυτότητας αυτής της κατοικίας που βρίσκεται σε ένα κλασικό παράδειγμα ελληνικής πολυκατοικίας προηγούμενων δεκαετιών, αναζητήθηκε αφενός μια νέα διαρρύθμιση των χώρων που να πηγάζει από τις σύγχρονες ανάγκες κατοίκησης και αφετέρου μια νοσταλγική διάθεση που αποπνέει η επιλογή των παστέλ χρωμάτων και των νέων υλικών.

Η εσωτερική διαρρύθμιση της κατοικίας έχει σχεδιαστεί με κριτήριο την λειτουργική και οπτική άνεση των χρηστών. Επίσης πρόθεση αποτελεί η μετατόπιση του "κέντρου βάρους" της κατοικίας στο μέσον της, δηλαδή στην "εστία" όπως ορίζονταν στο αρχετυπικό πρότυπο των πρώτων οργανωμένων κατοικιών και αργότερα με τα μοντέλα κατοίκισης στην αρχαιότητα.

Ο χώρος του σαλονιού είναι διαμπερής, ενώ συνδέεται οπτικά και λειτουργικά με τον χώρο της κουζίνας . Το στοιχείο ενοποίησης των δύο χώρων είναι η νησίδα της κουζίνας και η μεταλλική σύνθεση που την ακολουθεί. Αυτήν η σύνθεση πέρα από τον λειτουργικό της χαρακτήρα παίζει και το ρόλο του στοιχείου μετάβασης από τον χώρο του καθιστικού στον χώρο της κουζίνας.

Σε όλο τον χώρο κυριαρχούν οι λιτές γραμμές και οι χρωματιστές συνθέσεις στους τοίχους. Οι αισθητικές χειρονομίες που υπάρχουν στον χώρο διημέρευσης συνεχίζουν και στο υπνοδωμάτιο της κατοικίας.