Στην ανατολική πλευρά της Νάξου, σε έναν παρθένο τόπο που ακόμη αντιστέκεται στον υπερτουρισμό, κατασκευάστηκε μια μικρή, ισόγεια κατοικία διακοπών σε έναν εγκαταλελειμμένο ελαιώνα.
Η σύνθεση αποτελείται από μια απλή ορθογωνική μορφή, που προσπαθεί να χωρέσει σε μια γραμμική διάταξη ένα λιτό κτηριολογικό πρόγραμμα που να καλύπτει τις καθημερινές ανάγκες διακοπών της εργοδότριας και της οικογένειάς της. Μόνη διακοπή στη γραμμική μορφή, η κόγχη του εξωτερικού ντουζ που δημιουργεί ένα όριο ανάμεσα στο δημόσιο και το ιδιωτικό, προστατεύοντας τα υπνοδωμάτια από τις πιο εξωστρεφείς δραστηριότητες του καθημερινού.
Κεντρικό στοιχείο της κατοικίας αποτελεί η σχέση τού μέσα με το έξω, η οποία παραμένει ρευστή παρά την κλίση του εδάφους, πράγμα που επιτυγχάνεται με την ένταξη μιας διευρυμένης πλατφόρμας που προτάσσεται του τοπίου και δημιουργεί έναν χώρο σαφώς προσδιορισμένο από σκληρά όρια, όπου οι ένοικοι απολαμβάνουν τον μεσογειακό ήλιο υπό τη διακριτική προστασία μιας ξύλινης πέργκολας.
Το κτίριο και τα συστήματα που το πλαισιώνουν σχεδιάστηκαν με το τοπικό μικρο-κλίμα ψηλά στις προτεραιότητες, τυπικό γνώρισμα της ανώνυμης αρχιτεκτονικής στην περιοχή, προσαρμοσμένης στον σύγχρονο τρόπο ζωής. Ένα πλήρως μονωμένο κέλυφος, μαζί με μια στρατηγική διάταξη των ανοιγμάτων και ένα αυτόνομο σύστημα συλλογής των όμβριων, καθιστούν τη διημέρευση άνετη και με μικρό ενεργειακό αποτύπωμα.
Η παλέτα των υλικών είναι περιεκτική και οι υφές στο εξωτερικό λιγοστές, κινούμενες στις διαβαθμίσεις του λευκού, ενώ στο εσωτερικό –παρότι αφαιρετική– λίγο πιο κοντά στο φυσικό στοιχείο που περιβάλλει το κτήριο.