Σε αυτή την κατοικία στη Λεμεσό, ο σχεδιασμός ταυτίστηκε με μοντερνιστικά πρότυπα, ενώ παράλληλα έγιναν μινιμαλιστικές μορφολογικές επιλογές με στόχο να ξεχωρίσουν τα αρχιτεκτονικά της χαρακτηριστικά, κάτι που οδήγησε σε ένα αποτέλεσμα χωρίς διακοσμήσεις και υπερβολές. Το ζητούμενο του σχεδιασμού ήταν η διερεύνηση των χωρικών και μορφολογικών χαρακτηριστικών των απλών ορθοκανονικών γεωμετριών, και πώς αυτές μπορούν να οπτικοποιηθούν σε ένα συμβατικό αστικό κτίριο.

Η σύνθεση βασίζεται στη μίξη δύο κύριων γραμμικών όγκων, που διαχωρίζονται με βάση τη λειτουργία τους και το υλικό τους –λευκό χρώμα για τους κοινόχρηστους, εμφανές σκυρόδεμα για τους ιδιωτικούς. Αυτή η γραμμικότητα της γεωμετρίας των όγκων διατηρείται και στη μορφή της πισίνας, η οποία έχει τις ίδιες ορθογωνικές αναλογίες. Η απλότητα στη γεωμετρία της σύνθεσης έρχεται να αντιπαραβληθεί με την πολυφωνία αλλά και γεωμετρική παραφωνία του αστικού ιστού, προσπαθώντας να δώσει μια ηρεμία στη βουή της πόλης. 

Η λογική της ανάπτυξης της γεωμετρίας αντικατοπτρίζεται και στην παλέτα των υλικών που χρησιμοποιήθηκε, η οποία είναι επίσης λιτή και ειλικρινής, με την εκτεταμένη χρήση εμφανούς σκυροδέματος να αντιπαραβάλλεται με λευκούς όγκους, ενώ η χρήση ξύλινων περσιδών και της ξύλινης σκάλας έρχεται να προσθέσει μία πιο «ζεστή» πινελιά στον κατά τα άλλα αυστηρό σχεδιασμό. Παρόμοια προσπάθεια έγινε και στους εσωτερικούς χώρους, που, όπου ήταν δυνατό, λ.χ. στην κουζίνα, χρησιμοποιήθηκε η ίδια παλέτα υλικών, δηλαδή λευκό, ξύλο και σκυρόδεμα, θέλοντας να δοθεί μία σχεδιαστική συνέπεια στο σύνολο του κτιρίου.

Η διάταξη των χώρων έγινε με τέτοιον τρόπο, ώστε να παρέχεται η μέγιστη δυνατή ιδιωτικότητα στους χρήστες από την πλευρά του δρόμου, ενώ παράλληλα να ανοίγεται προς τον Νότο, εκμεταλλευόμενη τον φυσικό φωτισμό και την ηλιακή ενέργεια. Αυτό ενσωματώθηκε στον σχεδιασμό, αφού η κουζίνα και το κελάρι που έχουν ανάγκη μικρότερα ανοίγματα, τοποθετήθηκαν στη βορειοανατολική πλευρά του οικοπέδου, προς τον δρόμο, αφήνοντας τους κύριους χώρους διημέρευσης στον νότο, όπου με τη χρήση μεγάλων ανοιγμάτων γίνεται και ουσιαστική ενοποίηση του μέσα με το έξω. Μέρος της βιοκλιματικής λογικής της σύνθεσης αποτελεί και η δημιουργία ενός μικρού αιθρίου στο ισόγειο, το οποίο βελτιώνει τις συνθήκες διάχυτου φυσικού φωτισμού των κοινόχρηστων χώρων και ευνοεί τις προϋποθέσεις διαμπερούς αερισμού. Η επίτευξη διαμπερούς αερισμού ήταν ύψιστης σημασίας, έχοντας υπόψη ότι οι κλιματικές συνθήκες της Λεμεσού δημιουργούν μεγάλες ανάγκες δροσισμού σε μέγαλο μέρος του χρόνου, και έτσι ο σχεδιασμός στην πλειονότητα των χώρων έγινε με τέτοιον τρόπο ώστε να επιτυγχάνεται αυτό. Την ίδια στιγμή, ο όγκος του ορόφου εξέρχεται σε πρόβολο στη νοτιοανατολική πλευρά, δημιουργώντας έναν καλυμμένο υπαίθριο χώρο και παρέχοντας ηλιοπροστασία. Τέλος, τα στοιχεία περιβαλλοντικού σχεδιασμού, ενεργητικά και παθητικά, στον σχεδιασμό αυτής της κατοικίας οδήγησαν σε ένα κτίριο σχεδόν μηδενικής κατανάλωσης ενέργειας (nZEB).

Μελέτη: Βασιλειάδης Αρχιτέκτονες