Συνθετική προσέγγιση

Επίκεντρο του σχεδιασμού μας αποτέλεσε η δημιουργία ενός σφικτού λειτουργικά κτιρίου, ικανού να διασφαλίσει την αρμονική σύνθεση των επιμέρους χρήσεων, τη μέγιστη χωρική εκμετάλλευση, καθώς και την προβολή και παρουσία του στη ζωή της πόλης γύρω του. 

Προκειμένου να καταστεί αυτό εφικτό, το κτίριο σχηματίζεται από τον συνδυασμό δύο βασικών μορφών. Ένα καθαρό κτιριακό κέλυφος, που εμπεριέχει τις χρήσεις και τις λειτουργίες εσωτερικά, και μια ένθετη πράσινη όψη η οποία, συνδυαστικά με τους εξώστες, έρχεται να τυλίξει και να δέσει τη σύνθεση. 

Η πράσινη όψη που σχηματίζεται μαζί με τους εξώστες που την ακολουθούν, εξωτερικεύει τις λειτουργίες του κτιρίου και εμποτίζει τη δημόσια σφαίρα με τη ζωή του. Ταυτόχρονα, ο ίδιος ο κτιριακός όγκος δημιουργεί μια επιμέρους υποχώρηση, προσκαλώντας τη ζωή από το επίπεδο του δρόμου στο εσωτερικό του. 

Ως αποτέλεσμα, δεν έχουμε να κάνουμε πλέον με έναν στεγνό κτιριακό όγκο αλλά με μια ξεκάθαρα ζωντανή και δημόσια δομή. Μια δομή η οποία, από τη μία εγκιβωτίζει και προστατεύει τις χρήσεις που περιλαμβάνει, και από την άλλη αναδεικνύει το σύνολο των χρήσεων του εσωτερικού της, συνδιαλεγόμενη με την πόλη που την περιβάλλει. Το νέο κτίριο, κατά συνέπεια,  διατηρώντας μια μορφολογική και αισθητική ομοιογένεια, παραλαμβάνει τον ρόλο που του αρμόζει στα πλαίσια του αστικού ιστού και συστήνεται ως μια δημόσια κτιριακή οντότητα. 

Παράλληλα, ο εν λόγω πολύ-λειτουργικός χαρακτήρας δεν μένει μόνο στην εξωτερική εικόνα της σύνθεσης, αλλά αντίθετα διέπει το σύνολο της πρότασης. Οι επιμέρους χρήσεις, κλεισμένες στην ίδια πράσινη όψη, αναδεικνύουν και στο εσωτερικό την πολυπλοκότητα της δομής, σχηματίζοντας εν τέλει έναν πυκνό και ζωντανό οργανισμό.

Ως αποτέλεσμα, σχηματίζεται συνολικά μια αρμονική σύνθεση σε πλήρη και ουσιαστική επαφή με την πόλη, αλλά και ταυτόχρονα ισχυρή εσωτερική ζωντάνια και πύκνωση.  

Οργάνωση 

Ο κτιριακός όγκος, παρότι ενιαίος, σχηματίζεται από δυο επιμέρους μέρη σε πλήρη ακολουθία των λειτουργιών που περιλαμβάνουν. Στο χαμηλότερο εξ αυτών, σε άμεση επαφή με τον ακάλυπτο και σε τρία συνολικά επίπεδα, οργανώνεται ο βρεφονηπιακός, ενώ στο ψηλότερο και σε δύο επίπεδα έρχονται να προστεθούν η βιβλιοθήκη και το ΚΑΠΗ. 

Η αυλή των νηπίων έχει νότιο προσανατολισμό και καταλαμβάνει το σύνολο του πίσω ακαλύπτου, αναπτυσσόμενη σε δύο συνδεδεμένες στάθμες. Λειτουργεί έτσι ως στοιχείο σύζευξης των δύο επιπέδων και έρχεται σε άμεση επαφή με το φυσικό χώμα και πράσινο. Από την άλλη μεριά, οι αυλές των βρεφών αναπτύσσονται στις βεράντες και τους εξώστες του τρίτου επιπέδου του σταθμού, σε επαφή αλλά και υπό την προστασία της πράσινης όψης στη βορινή και νότια όψη του κτιρίου. Η κεντρική είσοδος του σταθμού γίνεται στο επίπεδο του δρόμου, στο μεσαίο από τα τρία επίπεδα, ενώ παράλληλα υπάρχει η δυνατότητα άμεσης εισόδου από το κεντρικό κλιμακοστάσιο και στο επίπεδο των βρεφών. 

Το ΚΑΠΗ και η βιβλιοθήκη οργανώνονται σε έναν διακριτό διώροφο όγκο, ο οποίος επικάθεται σε υποχώρηση σε αυτόν του βρεφονηπιακού. Με τον τρόπο αυτόν, δημιουργείται ένας άνετος προστατευμένος υπαίθριος χώρος σε άμεση επαφή με τους χώρους αναψυχής του ΚΑΠΗ, ενώ αντίστοιχα παρέχεται η δυνατότητα άπλετου έμμεσου και άμεσου φωτισμού των εσωτερικών χώρων της βιβλιοθήκης άνωθέν του. Ως αποτέλεσμα, παρότι το κτίριο αναπτύσσεται καθ’ ύψος, μέσω της παραπάνω διαχείρισης δημιουργείται η αναγκαία πολυπλοκότητα, ώστε να αναπτυχθούν ανοιχτοί βιώσιμοι χώροι σε συνέχεια των εσωτερικών. Ταυτόχρονα, η άνεση που επιφέρει η αύξηση των επιπέδων και η εισαγωγή ανοιχτών χώρων διαμέσου του οικοπέδου, δημιουργεί διαμπερότητα στη σύνθεση και οπτικές συνέχειες μεταξύ των επιμέρους λειτουργιών αλλά και της πόλης. 

Αρχιτέκτονες: Molior Architects