Ο σχεδιασμός ενός νέου κτηρίου για το Τμήμα Πολυμέσων και Γραφικών Τεχνών, του Τεχνολογικού Πανεπιστημίου Κύπρου στη Λεμεσό, αποτελεί από μόνος του μια πρόκληση, λόγω των μεγάλων απαιτήσεων σε εμβαδόν και όγκο των απαιτούμενων χώρων. Πολλώ δε μάλλον όταν πρέπει να τοποθετηθεί στο δοσμένο, σχετικά μικρό, οικόπεδο, τοποθετημένο εντός αμιγούς αστικού χώρου.

Μείζον θέμα που απασχόλησε κατά τον σχεδιασμό, ήταν η όσο το δυνατόν καλύτερη και ηπιότερη ένταξη του νέου κτηρίου στον αστικό ιστό. Όντας ένα κτιριολογικό πρόγραμμα «βαρύ» σε ανάγκη χώρων, μια τυπική διάταξη θα δημιουργούσε ένα ογκώδες και ψηλό κτήριο, σε πλήρη αντιδιαστολή με την επικρατούσα συνθήκη της ευρύτερης περιοχής. Το γεγονός αυτό οδήγησε στην, καταλυτική για τον σχεδιασμό, απόφαση να βυθιστεί ολόκληρο το κτίριο έναν όροφο κάτω από το επίπεδο του εδάφους, δημιουργώντας κατά αυτό τον τρόπο ένα νέο ισόγειο επίπεδο, και κερδίζοντας έναν όροφο σε ύψος και άρα σε επιπλέον όγκο εις βάρος της πόλης.

Επακόλουθα, οι χώροι αποφασίστηκε να οργανωθούν γύρω από ένα μεγάλο κεντρικό αίθριο, με σκοπό τον βέλτιστο φωτισμό του βυθισμένου αυτού ισογείου. Για καλύτερη διαχείριση του φωτός, στον άξονα Δύσης - Ανατολής, οι χώροι αρχίζουν να υποχωρούν όσο ανεβαίνουμε καθ’ ύψος, επιτυγχάνοντας έτσι την εκμετάλλευση του βορινού, σταθερού φωτός, το οποίο είναι ιδανικό για τα εργαστήρια του εν λόγω τμήματος. Ταυτόχρονα, η τοποθέτηση του μεγαλύτερου ύψους του κτηρίου επί της μεριάς του δρόμου, μπλοκάρει το δυνατό νότιο φως από το αίθριο, προστατεύοντάς το από την υπερθέρμανση.

Με τη σειρά της, αυτή η υποχώρηση μας έδωσε τη δυνατότητα δημιουργίας ενός δώματος σε μορφή ράμπας, η οποία ξεκινάει από το ανατολικό άκρο του οικοπέδου και, διασχίζοντάς το περιμετρικά, καταλήγει πάλι στο ίδιο σημείο, όμως τέσσερις ορόφους ψηλότερα. Η ράμπα χαρακτηρίζεται από ήπια κλίση, της τάξης του 10%, γεγονός που επιτρέπει την κίνηση πεζών πάνω της, καταλήγοντας από το επίπεδο του δρόμου στον τελευταίο όροφο του κτιρίου, όπου έχει κανείς τη δυνατότητα πανοραμικής θέασης της πόλης της Λεμεσού και της Μεσογείου. Το δώμα φυτεύεται και δύναται να αποδωθεί σε ολόκληρη την αστική κοινότητα, εν είδει ενός δημοσίου πάρκου το οποίο συλλειτουργεί με το πανεπιστήμιο κατά τις ώρες λειτουργίας του, ενώ κλείνει και φυλάσσεται όλες τις υπόλοιπες.

Μέσω όλων αυτών των κινήσεων, έγινε προσπάθεια απόδοσης ενός σύγχρονου και δυναμικού κτηρίου, που βασίζεται στις αρχές τις αειφορίας, του βιοκλιματικού σχεδιασμού και της θερμικής άνεσης των χρηστών του, αποτελώντας ταυτόχρονα έναν λειτουργικό και ευχάριστο χώρο μάθησης, έρευνας και καινοτομίας. Ένα εκκολαπτήριο ιδεών, που δύναται να αποτελέσει σημείο αναφοράς για τον Β’ Πόλο ανάπτυξης του Πανεπιστημίου, αλλά και ολόκληρης της πόλης.

Αρχιτεκτονική Μελέτη: alias architects