Το θέμα της σύνθεσης αφορά τον σχεδιασμό ενός μικρού παρεκκλησίου, προοριζόμενου για ατομική λατρεία, στον περιβάλλοντα χώρο του ιστορικού ναού της Αγίας Παρασκευής στη Χαλκίδα. Η νέα σύνθεση καλείται αφενός να συνυπάρξει στον ίδιο χώρο με τον υπάρχοντα ναό, ο οποίος επιβάλλεται με τον όγκο του, και αφετέρου να επανερμηνεύσει βασικά στοιχεία της εκκλησιαστικής αρχιτεκτονικής παράδοσης. 

Κεντρική ιδέα του σχεδιασμού είναι η χάραξη -στον άξονα ανατολής-δύσης- μίας σπειροειδούς καθοδικής κίνησης, η οποία οδηγεί σε έναν μικρών διαστάσεων στεγασμένο χώρο προσευχής. Η πορεία, καθοδική και κυκλοτερής, επιχειρεί να εισαγάγει τον προσκυνητή σε μία νέα πραγματικότητα, απομονώνοντάς τον προσωρινά από την πολύβουη πραγματικότητα του δημόσιου χώρου της πόλης. Η μεταβαλλόμενη ένταση του φυσικού φωτός -καθώς μεταβαίνει κανείς από τον ανοιχτό χώρο στη σκιά για να καταλήξει τελικά στον υποφωτισμένο χώρο προσευχής- αποτελεί βασικό συνθετικό εργαλείο του σχεδιασμού. Η πορεία πλαισιώνεται από συμπαγή τοιχία επιχρισμένα με χονδρόκοκκο σοβά, που αναδύονται από το έδαφος και δημιουργούν έναν αδρό και λιτό όγκο. 

Ο κυρίως χώρος προσευχής είναι ένας υποφωτισμένος ορθογωνικός χώρος, ο οποίος στεγάζεται με έναν τοιχογραφημένο θόλο. Στο βάθος του χώρου διαμορφώνεται μία εσοχή, μέσα στην οποία τοποθετείται η λατρευτική εικόνα του παρεκκλησίου. Διαμέσου αυτής της εσοχής, που αποτελεί ταυτόχρονα το μοναδικό φωτιστικό άνοιγμα, εισέρχεται το φως. Μία ακόμα εσοχή που δημιουργείται στην είσοδο, χρησιμοποιείται για την αφή των κεριών. 

Το παρεκκλήσιο εντάσσεται αρμονικά στον περιβάλλοντα χώρο, μέσω του απλού πρισματικού όγκου και της μικρής κλίμακας της επέμβασης. Παράλληλα αποτελεί και στοιχείο οργάνωσης της λειτουργίας του δημόσιου χώρου, μέσω μίας κρήνης που διαμορφώνεται σε μία του πλευρά.

Τίτλος μελέτης: Παρεκκλήσιο ναού Αγίας Παρασκευής στη Χαλκίδα
Θέση μελέτης: Χαλκίδα, Εύβοια 
Αρχιτέκτονας: Χρυσοβαλάντης Μπασούκος
Χρόνος μελέτης: 2020

The main theme of the project is the design of a small chapel, intended for individual worship,

in the surrounding area of the venetian church of Agia Paraskevi in Chalkida. The new composition is called to coexist in the same space with the existing temple -imposed by its volume- and to reinterpret the basic elements of the ecclesiastical architectural tradition.

The central idea of the design is to draw on the east-west axis, utilising a spiral downward movement, which leads to a small covered prayer space. This defines a downward and circular movement attempting to introduce the pilgrim to a new reality by temporarily isolating them from the noisy reality of the  city. The changing intensity of the natural light - as one moves from the open space to the shadow and ends up in the dimly lit prayer area - is a key synthetic design tool. The path is framed by solid walls coated with coarse-grained plaster that emerge from the ground and create an abundant and austere volume.

The main prayer space is a dim lighted, rectangular space, with a fresco domed roof. A recess is formed in the deepest part of the space, where the

worship icon of the chapel is placed. The light enters through this recess which is at the same time the only luminary opening. Another recess created at the entrance is used for the candles.

The chapel is harmoniously integrated into the surrounding space through its simple prismatic volume and its small-scale intervention. At the same time, it operates as an element of organization of the public space through a fountain formed on one side.