Αλήθεια, πόση σκέψη αφιερώνεται στο παιχνίδι και τη σημασία του για το παιδί; 

Στον τόπο μας, καιρό τώρα, ο σχεδιασμός των χώρων παιχνιδιού έχει αφεθεί. Σαν να μην μας ενδιαφέρει, ως κανόνας αναδεικνύεται η κυνική διεκπεραίωση των παιδικών χαρών, με αποτέλεσμα χώρους όπου απουσιάζουν η δημιουργικότητα και οι αναζητήσεις.  

Το παιχνίδι φαντάζει για την Ελληνική κοινωνία ως κάτι άνευ σημασίας, κάτι δευτερεύον που περνά απαρατήρητο από σχεδιαστές και αρχιτέκτονες, παραμένοντας στο έλεος των εργολάβων και των δήμων.

Ωστόσο, εναλλακτικές υπάρχουν. Ρίχνοντας μια ματιά γύρω μας, δεν μπορούμε παρά να προσέξουμε την προσοχή που δίνεται πάνω στο θέμα σε άλλες χώρες. Οι παιδικές χαρές δεν αποτελούν αγγαρεία, αλλά πρόσφορα πεδία για πειραματισμό και καινοτομία. Μέσω έξυπνου σχεδιασμού δημιουργούνται ποικίλα περιβάλλοντα που εξιτάρουν την παιδική δημιουργικότητα και φαντασία, και φανερώνουν την πραγματική έγνοια των εν λόγω κοινωνιών για το παιδί και το παιχνίδι. 

Με αφορμή λοιπόν τα παραπάνω, η σκέψη που καταθέτουμε δεν αποτελεί τίποτα περισσότερο από μια προσπάθεια εκ νέου διερεύνησης των σχέσεων μεταξύ χώρου, παιδιού και παιχνιδιού. Μια απόπειρα να αδράξουμε και πάλι το νήμα από εκεί που αφέθηκε από τον Πικιώνη και την παιδική χαρά της Φιλοθέης. 

Η πρότασή μας, κατά συνέπεια, αφορά μια διαφορετική ματιά στον τρόπο με τον οποίο αντιλαμβανόμαστε το παιχνίδι τόσο ως φυσικό αντικείμενο όσο και ως δραστηριότητα. Συνδυάζοντας μια σειρά αδρών υλικών (ξύλο, σχοινί, πανί, άμμο), ερχόμαστε να δημιουργήσουμε ένα ιδιαίτερο περιβάλλον παιχνιδιού με σαφείς τις αναφορές σε θάλασσα, ακτή, πλοίο, μέσα στο οποίο δίνεται η ευκαιρία στο παιδί να φανταστεί, να εξερευνήσει και να ανακαλύψει τις δραστηριότητες και δυνατότητες που αυτό εμπεριέχει. Μια νησιωτική ατμόσφαιρα που έρχεται να δέσει το αντικείμενο με τον τόπο του και να δημιουργήσει μια μοναδική χωρική ταυτότητα. Μέσα σε αυτά τα πλαίσια το παιχνίδι σχηματίζεται από ένα αφηρημένο σύνολο γραμμών (σχοινιών) και επιπέδων (δίχτυα, πανιά), ορισμένων εντός ενός ορθογωνίου πλαισίου. Σε μια λογική λοιπόν που ακολουθεί τις σκέψεις του Πικιώνη, η εν λόγω εγκατάσταση δεν αντιμετωπίζει το παιχνίδι ως ξένο φανταχτερό αντικείμενο, αλλά αντίθετα δημιουργεί ένα περιβάλλον παιχνιδιού εντός του. Ένα περιβάλλον παιχνιδιού, το οποίο, μέσα από τις σχέσεις που δημιουργεί, επιχειρεί να φέρει το παιδί σε επαφή με την πραγματική φύση των υλικών αλλά και με μια χαμένη ελευθερία. Την ελευθερία της ανακάλυψης και της ελεύθερης οικειοποίησης, μακριά από κοινοτυπίες και αγκυλώσεις.   

Αρχιτεκτονική μελέτη: Molior Architects